مخترع پیانو چه کسی بود ؟

چه کسی پیانو را اختراع کرد؟

تاریخچه غنی پیانو قرن ها را در بر می گیرد و از سازهای کیبورد اولیه تا پیانوهای پیچیده گرند و عمودی که امروزه می شناسیم، تکامل یافته است.

ریشه های آن را می توان به هارپسیکورد و کلاویکورد در اواخر قرن هفدهم ردیابی کرد، اما این بارتولومئو کریستوفوری، ساز ساز ایتالیایی بود که اولین پیانوی واقعی را در حدود سال 1700 اختراع کرد.

بارتولومئو کریستوفوری سازنده آلات موسیقی ایتالیایی بود که در 4 می 1655 در پادوآ ایتالیا متولد شد و در 27 ژانویه 1731 درگذشت. اگرچه اطلاعات نسبتاً کمی در مورد زندگی او وجود دارد، سهم او در تاریخ موسیقی عمیق است. کریستوفوری به طور گسترده ای به عنوان مخترع پیانو شناخته می شود.

کار کریستوفوری روی پیانو در طول زندگی اش شناخته نشده بود، و بعدها بود که اختراع او آنطور که شایسته آن بود به رسمیت شناخته شد.

پیانوهای اولیه که او آن را “gravicembalo col piano e forte” (هارپسیکورد با صدای ملایم و بلند) نام گذاری کرده بود، اساس طراحی و عملکرد پیانوی مدرن را ایجاد کرد.

کریستوفوری علاوه بر اختراع پیانو، در ساخت سایر سازهای کیبورد مانند هارپسیکورد و اسپینت نیز دست داشت. هارپسیکورد یکی از محبوب ترین سازهای دوره رونسانس و باروک بود. ظاهر هارپسیکورد شبیه به پیانو بود ولی مکانیزمی متفاوت برای صدادهی داشت.

با اختراع پیانو توسط کریستوفوری استفاده از هارپسیکورد بسیار محدود شد هرچند آثاری از نوازندگان برجسته از جمله باخ در نوازندگی با هارپسیکورد به جای مانده است.

نوآوری‌های کریستوفوری، به‌ویژه مکانیسم چکش در پیانو، امکان کنترل و بیان پویا را فراهم کرد و آن را از سازهای کیبورد قبلی متمایز کرد.

مکانیزم چکشی به نوازنده اجازه می داد با تغییر نیروی اعمال شده به کلیدها، صدا را کنترل کند. این نوآوری نشان دهنده انحراف از هارپسیکورد بود که صدا را از طریق کندن سیم ها (شبیه به مکانیزم مضراب زدن) تولید می کرد.

پیانو اختراع شده توسط کریستوفوری به دلیل دامنه داینامیک و قابلیت های بیانی به سرعت محبوبیت پیدا کرد و در قرن هجدهم به یکی از اصلی ترین سازها در خانه ها و سالن های کنسرت اروپایی تبدیل شد.

در طول قرن نوزدهم، انقلاب صنعتی نقشی اساسی در تولید پیانو ایفا کرد. پیشرفت‌های فناوری، مانند استفاده از قاب‌های چدنی و مواد توسعه یافته، منجر به تولید و گسترش پیانوهای گرند با افزایش دوام و افزایش کیفیت صدا شد.

نوآوری هایی مانند مکانیسم فرار دوگانه، که توسط سباستین ارارد معرفی شد، توانایی پیانو را در کنترل تکرارهای سریع بهبود بخشید.

قرن بیستم شاهد اصلاحات بیشتری بود، از جمله معرفی پیانوی عمودی یا دیواری، که بدون کاهش کیفیت صدا باعث صرفه جویی در فضا شد.

سپس پیانوهای دیجیتالی با استفاده از تقویت الکترونیکی برای تولید صدا ظاهر شدند و قابلیت حمل و تطبیق پذیری را ارائه کردند.

عصر دیجیتال کیبوردهای الکترونیکی را با صداهای شبیه سازی شده از پیانو به ارمغان آورد و به نوازندگان این امکان را داد تا طیف وسیعی از صداها را کشف کنند.

در طول تاریخ، نوازندگان متعدد پیانو، از موتزارت و بتهوون گرفته تا هنرمندان معاصری مانند لانگ لانگ، قابلیت‌های بیانی این ساز را به نمایش گذاشته‌اند. تطبیق پذیری پیانو آن را به یک ساز اساسی در ژانرهای مختلف موسیقی از جمله کلاسیک، جاز و موسیقی پاپ تبدیل کرده است.

در سال های اخیر، تجدید علاقه به پیانوهای قدیمی و توسعه پیانوهای ترکیبی، با ترکیب عناصر آکوستیک و دیجیتال، جذابیت ماندگار این ساز را برجسته کرده است. امروزه پیانو همچنان مخاطبان را در سراسر جهان مجذوب خود می کند، تاریخ آن گواهی بر میراث ماندگار نوآوری و هنر در موسیقی است.

هر چند نام کریستوفوری ممکن است به اندازه برخی از آهنگسازانی که بعداً پیانو را پذیرفتند شناخته شده نباشد، کارهای پیشگامانه او به طور قابل توجهی بر روند تاریخ موسیقی تأثیر گذاشت و توسعه سازهای کیبورد را برای نسل های آینده شکل داد.