گیتار الکتریک

گیتار الکتریک که به عنوان گیتار برقی هم شناخته می شود، جزوی از انواع گیتار است که به وسیله تقویت کننده الکتریکی که نام آن پیکاپ است، صدایش تغییر یا تشدید خواهد شد. سال 1930 سالی بود که استفاده از این ساز آغاز شد.

سبک هایی از جمله؛ راک، متال و بلوز، سبک هایی هستند که این ساز به عنوان ساز اصلی مورد استفاده قرار می گیرد.

تاریخچه گیتار الکترونیک

همنوازی گیتار اکوستیک با درامز و بیس باعث شد که صدای گیتار گم باشد و وضوح کامل نداشته باشد و این اتفاق باعث به نتیجه رسیدن ایده استفاده از علم اکترونیک برای تقویت صدا بود.

با ورود گیتار الکتریکی به موسیقی، انقلابی در صدا و تکنولوژی ایجاد شد که تا امروز ادامه دارد. این سبک از گیتار با ورود راک اند رول در دهه 50 میلادی، جای خود را به خوبی در موسیقی باز کرد.

اولین گیتار الکتریک

اگرچه گیتارها سابقه ای طولانی دارند، اما به نوعی از زمان خود عقب مانده بودند – به خصوص از نظر حجم صدا – همانطور که بسیاری از سازهای دیگر در طول سال ها اصلاح شده بودند.

در حدود سال 1936 بود که یک گیتاریست جاز به نام چارلی کریستین (1916-1942) شروع به استفاده از یک گیتار آکوستیک کرد که با پیکاپ متصل به بدنه کرده بود و قصد داشت در گروه خود تکنوازی گیتار بزند. گفته می شود که این تولد گیتار الکتریک است.

اولین گیتار بدنه سخت (solid-body)

یک مشکل عمده برای اولین گیتارهای الکتریک با پیکاپ های متصل به بدنه آنها پدیده آکوستیکی به نام “فیدبک” بود، که در آن صدای تقویت شده توسط یک تقویت کننده باعث می شود که ساز طنین انداز شود و صدای ناخوشایندی ایجاد کند.

یک راه هوشمندانه برای حل این مشکل، برداشتن حفره توخالی از بدنه گیتار است که طنین انداز صدا را دشوار می کند. این منجر به ایجاد گیتار بدنه سخت شد که در آن بدنه از یک تکه چوب یک تکه شده است.

مردم قبلاً در آغاز دهه 1940 به فکر گیتارهای solid-body بودند و کار روی ساخت آنها را آغاز کردند. با این حال، اولین ساز از این دست در بازار توسط لئو فندر، سازنده معروف تقویت کننده های گیتار طراحی ش.  او که در سال 1949 ساخته شد، اکنون به عنوان اولین گیتار solid-body شناخته می شود.

گذشته، حال و آینده گیتار الکتریک

در طول دهه 1950 سازهای جدید و ابتکاری یکی پس از دیگری ارائه شد، ولی آنچه که ما گیتار الکتریک مدرن می دانیم در سال 1960 تکمیل شد. اگرچه پس از این تاریخ آزمایشات بیشتری انجام شد (مانند استفاده از الیاف پلاستیکی یا شیشه برای بدن به جای چوب، یا حتی توسعه گیتارهای بدون سر)، این پیشرفت ها کشش زیادی به دست نیاوردند.

با این اوصاف، سازهای مدرن واقعاً از پیشرفت‌های مختلفی بهره‌مند شده‌اند، مانند کاهش نویز، تنظیم آسان‌تر آهنگ سیم‌ها، و پوشش‌های جذاب‌تر و بادوام‌تر.

با این حال، فناوری قرن بیست و یکم (مانند حسگرهای لمسی برای کنترل تایمبر) ممکن است با گذشت زمان، نواختن این سازها را آسان‌تر کند. البته این همه بستگی به این دارد که آیا چنین نوآوری هایی توسط گیتاریست ها پذیرفته می شود یا خیر.

از این گذشته، آینده گیتارهای الکتریک با آنچه که نوازندگان این سازها واقعاً می خواهند، گره خورده است.

گیتار الکتریک چه ابزاری است؟

یک گیتار الکتریک از بدنه ای چوبی با قطعاتی مانند پیکاپ نصب شده و با سیم های فولادی بنددار ساخته شده است. اگر بدون تقویت پخش شود، حجم صدا کم است، بنابراین از دستگاهی برای تقویت الکتریکی صدا استفاده می شود.

بدنه این گیتارها شبیه فلز یا پلاستیک است و اغلب کاملاً رنگارنگ است، بنابراین برخی افراد ممکن است متوجه نباشند که سازها در واقع از چوب ساخته شده اند. با این حال، مانند هر گیتار دیگری، گیتار الکتریک معمولاً از چوب ساخته می شود. صدای تولید شده توسط گیتار الکتریک با توجه به مواد مورد استفاده برای بدنه متفاوت است.

بدون آمپلی فایر بی فایده است؟

گیتارهای الکتریک دارای وسایلی به نام پیکاپ هستند که در بدنه آنها تعبیه شده است. پیکاپ ها ارتعاش رشته ها را به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می کنند که سپس از طریق یک کابل محافظ به تقویت کننده ارسال می شود.

تقویت کننده سیگنال الکتریکی را به صدا تبدیل می کند و آن را پخش می کند. تن و حجم صدا نیز در این فرآیند تنظیم می شود. به عبارت دیگر، یک گیتار الکتریک قبل از اینکه واقعاً به عنوان ابزاری برای نواختن موسیقی در نظر گرفته شود، نیاز به تقویت کننده دارد.

البته نیازی به وصل کردن گیتار الکتریک به آمپلی فایر فقط برای تمرین نیست و یک گیتار توخالی می تواند صدای کافی را حتی در صورت عدم اتصال به برق تولید کند. با این حال، برای استفاده حداکثری از گیتار الکتریک به یک آمپلی فایر نیاز است.

انواع گیتار الکتریک

سه نوع اصلی گیتار الکتریک وجود دارد: گیتار توخالی، گیتار نیمه آکوستیک و گیتار solid-body. هر نوع با تنه و ضخامت بدن متفاوت است.

1. گیتار توخالی دارای طولانی ترین سابقه است.

گیتارهای آکوستیک کامل، گیتارهای آکوستیک با پیکاپ متصل هستند، به طوری که می توانند حجم کافی برای نواختن در فضای باز یا سالن های بزرگ تولید کنند.

بدن آنها توخالی است، بنابراین بازتاب، یک موضوع همیشگی است. این سازها که در دهه 1930 ساخته شدند، دارای طولانی ترین سابقه در بین گیتارهای الکتریک هستند. آنها اغلب برای نواختن جاز یا بلوز استفاده می شوند.

گیتارهای نیمه آکوستیک بدنه نازکتری نسبت به گیتارهای توخالی دارند

گیتارهای نیمه آکوستیک بدنه نازکتری نسبت به گیتارهای توخالی دارند و به آنها «گیتار نیمه توخالی» نیز می گویند. قسمت مرکزی بدن با چوب پر شده است، در حالی که سمت چپ و راست توخالی هستند. گیتارهای نیمه آکوستیک صدایی تولید می کنند که چیزی بین صدای گیتار توخالی و گیتار با solid-body است.

2. گیتارهای solid-body. دارای بدنه های سخت و یک تکه هستند

گیتارهای solid-body. از یک تکه چوب جامد یا از چندین نوع چوب که به هم متصل شده اند و بدنه ای پر از چوب برای از بین بردن حفره توخالی تشکیل می شوند. وقتی اکثر مردم به یک گیتار الکتریک فکر می کنند، یک گیتار solid-body. را به تصویر می کشند. این سازها در اشکال مختلف تولید می شوند. دو نمونه در زیر معرفی شده است.

بدنه دارای گوژهای متمایز در اطراف پایه صفحه انگشت است، به طوری که گیتاریست می تواند راحت تر به فرت های بلندتر برسد. معمولاً 21 تا 24 فرت وجود دارد. با این حال، برخی از سازها می توانند تا 26 فرت داشته باشند! گام در هر فرت یک نیم صدا افزایش می یابد. با افزایش گام، فضای بین فرت ها باریک می شود و فشار دادن آن بیشتر و سخت تر می شود.

بیشتر بدانید: بهترین نوازندگان پیانو جهان

3. باس الکتریکی مسئول صداهای کم و ریتم است

باس الکتریک با صدای کمتری نسبت به گیتار الکتریک، وظیفه ثبت بیس آهنگ را بر عهده دارد و همچنین در ارائه حس ریتم نیز نقش دارد. اگرچه گیتارهای الکتریک دارای شش سیم هستند، اکثر گیتارهای باس الکتریک دارای چهار سیم هستند.

با این حال، گیتارهای باس الکتریک با پنج یا شش سیم وجود دارد. سیم های گیتار بیس الکتریک ضخیم و کشدار هستند و باید با قدرت زیاد سیم ها را ببندید. این بدان معنی است که بدنه باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا بتواند در مقابل لرزش سیم ها مقاومت کند، بنابراین گیتارهای باس الکتریک کمی بزرگتر از گیتارهای الکتریک هستند.

گردن گیتار نیز برای حمایت از رشته های بلندتر بسیار بلند است. باس الکتریک که در کنار گیتار الکتریک قرار می گیرد، به طور قابل توجهی بزرگتر به نظر می رسد.